در کشوری با مساحت ۳۲۰,۰۰۰ کیلومتر مربع و جمعیتی بالغ بر ۲۷ میلیون نفر واقع در جنوب غرب آسیا که شغل اکثر مردمانش کشاورزی در مزارع ،موز آناناس و کائوچو و یا صید ماهی بوده و تا قبل از سال ۱۹۸۱ اکثراً در روستاها و جنگلها و در پایین ترین سطح امکانات زندگی میکردند و درآمد سرانه هر نفر کمتر از ۱۰۰ دلار بود و مناقشات و جنگهای مذهبی ناشی از وجود ۱۸ دین و مذهب و نژاد کشور را به شدت ناامن نموده بود خداوند شخصی را به عنوان هدیه برایشان فرستاد که کسی نبود به جز مهاتیر محمد (Mahathir bin Mohamad) که تمام دنیا او را با این نام میشناسند و به او احترام میگذارند.
مهاتیر کوچکترین عضو خانوادۀ ۱۱ نفره ای بود که شغل معلمی پدرش کفاف برآورده کردن آرزوی پسرش مهاتیر جهت خریدن دوچرخه برای رفت و آمد به دبیرستان را نمی.کرد بنابراین مهاتیر برای برآورده شدن آرزویش شروع به فروختن موز در خیابان بعد از اتمام اوقات از اتمام دبیرستان وارد دانشگاه پزشکی کشور مدرسه نمود.
مهاتیر پس از اتمام دبیرستان وارد دانشگاه پزشکی کشور همسایه، سنگاپور شده و همزمان مسئولیت اتحادیه دانشجویان مسلمان سنگاپور آن دانشگاه را بر عهده گرفت. سال ۱۹۵۳، پس از فارغ التحصیلی به کشورش بازگشت و به عنوان پزشک جراح به استخدام نیروهای انگلیسی که کشورش را اشغال کرده بودند درآمد، پس از خروج نیروهای انگلیسی و در سال ۱۹۵۷ با افتتاح مطبی شروع به طبابت نموده و نیمی از وقتش را صرف معالجه رایگان افراد فقیر نمود.
در سال ۱۹۶۴ به مدت ۵ سال به عنوان نماینده در مجلس ملی فعالیت نمود و در سال ۱۹۷۰ کتاب معروف خود به نام آینده اقتصادی مالزی را به رشته تحریر درآورد که همین کتاب بعدها پایه و اساس تفکرات آن مرد جهت تحول اقتصادی کشورش گردید.
به هر حال، مهاتیر در سال ۱۹۷۴ به عنوان سناتور وارد مجلس سناو در سال ۱۹۷۵ به عنوان و در وزیر آموزش و پرورش و سپس به نیابت نخست وزیر و بالاخره در سال ۱۹۸۱ به سمت نخست وزیری نایل گردید. سال ۱۹۸۱، یعنی سال شروع انقلاب اقتصادی یک جراح در مالزی
ولی پرسش اساسی این است که آن جراح مالزیایی چه کاری انجام داد؟!
نخست نقشه آینده مالزی را ترسیم نمود و اولویتها، اهداف و نتایجی که میبایست در طی مدت ۱۰ سال و بعد ۲۰ سال و نهایتاً تا سال ۲۰۲۰ به آنها دست یابند را مشخص نمود.
دوم، تصمیم گرفت که آموزش همگانی و تحقیقات علمی اولین اولویت و در راس برنامه ها قرار گیرند، به نحوی که بیشترین میزان بودجه و اعتبار را برای آموزش همگانی و کسب مهارتهای فنی، ریشه کنی بی سوادی و از همه مهمتر آموزش زبان انگلیسی و تحقیقات علمی اختصاص داد. مهاتیر در همان سالها هزاران نفر از دانشجویان را با پرداخت بورسیه به بهترین دانشگاههای جهان اعزام نمود.
سوم، استراتژی و برنامه های خود را به صورت کاملاً شفاف و با صداقت با مردم کشورش در میان گذاشت، آنان را با نظام مالیاتی جدید که مسیر کشور را به سوی انقلاب اقتصادی هموار می کرد آشنا نمود و از همه مهم تر از مردم دست یاری طلبید.
مردم نیز چون او را صادق دیدند، باورش کردند و همراه و دنباله رو او گردیدند. بنابراین در اولین سال اقدام به کاشت یک میلیون اصله درخت روغنی نمودند که همین امر طی تنها دو سال مالزی را به عنوان بزرگترین و اولین کشور تولیدکننده و صادر کننده روغن درختی به دنیا معرفی نمود.
مهاتیر تصمیم گرفت صنعت جهانگردی مالزی را طی ۱۰ سال به درآمد ۲۰ میلیارد دلاری در عوض درآمد ۹۰۰ میلیونی سال ۱۹۸۱ برساند. این در حالی است که درآمد حال و حاضر مالزی از صنعت جهانگردی ۳۴ میلیارد میباشد وی برای رسیدن به این هدف پادگان های نظامی ژاپنی را که از سالهای جنگ جهانی دوم در کشور مالزی باقی مانده بودند به مناطق جهانگردی شامل انواع بازیهای تفریحی، ورزشی و فرهنگی تبدیل نمود تا مالزی به مرکز جهانی برای برگزاری مسابقات بین المللی اتومبیلرانی اسب سواری و بازیهای آبی تبدیل گردد. او همچنین کوالالامپور را مقر اصلی کنفدراسیون فوتبال آسیا قرار داد. در سال ۱۹۹۶ مالزی با رشدی معادل ۴۶ درصد نسبت به سالهای قبل از آن در زمینه صنعت برق و الکترونیک خود را به عنوان یکی از صادرکنندگان لوازم برقی و الکترونیکی به دنیا معرفی کرد. مهاتیر محمد با وضع قوانین شفاف و ضوابط مشخص درهای اقتصادی کشور را به سوی سرمایه گذاران خارجی گشود و با تأسیس شرکت عظیم پتروناس در برجهای دوقلوی کوالالامپور بازار بورسی با یک میلیون دلار معامله در روز پایه ریزی نمود.
تاسیس بزرگترین دانشگاه اسلامی دنیا، گامی دیگر جهت جذب نخبگان علمی داخلی و خارجی از تمام نقاط دنیا به خصوص کشورهای اسلامی بود. وی توانست با تأسیس پایتخت اداری جدید به نام پاتوراجایا با دو میلیون نفر جمعیت در کنار پایتخت تجاری (کوالالامپور) هم از نظر سیاحتی و هم تقسیم کار و با تأسیس دو فرودگاه جدید و مدرن و دهها جاده و اتوبان سریع السیر رفت و آمد جهانگردان و سرمایه گذارانی که از کشورهای چین، هند و حاشیه خلیج فارس و باقی نقاط دنیا به آن کشور سفر می کردند را تسهیل بخشد.
به طور خلاصه باید گفت حاج مهاتیر محمد طی مدت ۲۱ سال، یعنی از سال ۱۹۸۱ تا ۲۰۰۳ موفق گردید کشوری فقیر با درآمد سرانه ۱۰۰ دلار را به کشوری توسعه یافته با درآمد سرانه ۱۶۰۰ دلار در سال و میزان سرمایه گذاری را از ۳ میلیارد به ۹۸ میلیارد دلار و میزان صادرات را به رقم قابل توجه ۲۰۰ میلیارد دلار برساند مهاتیر محمد در سال ۲۰۰۳ با اراده شخصی تصمیم به کناره گیری از قدرت و سپردن زمام امور کشور به نیروهای جوان و تازه نفس گرفت. علی رغم درخواست مردم کشورش مبنی بر ماندن بر مسند قدرت او تصمیم خود را گرفته بود و بدون اینکه بخواهد فردی از افراد خانواده اش را به قدرت برساند و یا حکومت را موروثی کند، به طور کلی از دنیای سیاست کناره گیری نمود تا جانشینان او بتوانند آرزوی طراحی شده او به نام مالزی بیست… بیست … یا مالزی در ۲۰۲۰ را که در آن مالزی به چهارمین قدرت اقتصادی آسیا پس از ژاپن، چین و کره تبدیل گردد به واقعیت تبدیل نمایند. مهاتیر در نهضت اقتصادی خویش هیچگاه منتظر کمکهای آمریکا و کشورهای اروپایی نماند بلکه توکل او ابتدا بر قدرت لایزال الهی سپس بر اراده و پشتکار خود و از همه مهمتر عزم و اراده و حمایت مردم کشورش قرار داشت این چنین بود که یک موز فروش و یا به عبارتی پزشک جراح توانست با مهارت و عشق عمیق به کشور و مردمش و پشتکار عالی مالزی را از یک موش به یک ببر آسیایی تبدیل نماید. ولی سؤالی که وجود دارد این است که آیا دیگر جراحان کشورهای اسلامی نیز میتوانند همان کار و معجزه جراح مالزیایی را تکرار کنند و یا تنها هنرشان آن است که در یک عمل جراحی زیبایی یک شیر را به موش تبدیل نمایند؟
